خودسانسوری چیست و عناصر آن کدامند؟

خودسانسوری به زمان هایی اشاره می کند که افراد می توانند اطلاعاتی از خودشان را بروز دهند، اما به دلایلی این کار را انجام نمی دهند.

گاهی اوقات تصمیم می گیرید علیرغم داشتن اطلاعاتی آن را آشکار نکنید. شما ترجیح می دهید ساکت باشید اما ضرورتا به این معنی نیست چیزی از بیرون شما را مجبور به این کار کرده باشد. اما بنا بر شرایطی ترجیح می دهید که اطلاعات را به اشتراک نگذارید.

چرا اینگونه است؟

همه این ها بخاطر مکانیسم روانشناختی است که متخصصان به آن خودسانسوری می گویند.

زمانی که اطلاعات ارزشمندتر باشد، احتمال بیشتری وجود دارد که شما اطلاعات را مخفی نگه دارید.

خودسانسوری اطلاعات مشخص باعث می شود شما همزیستی مسالمت آمیزتری در اجتماع داشته باشید. اما با اینحال، خودسانسوری می تواند باعث اضطراب، گناه، و خجالت شود؛ و ممکن است باعث ضربه زدن به جریان آزاد اطلاعات شود. همچنین، می تواند منجر به نادیده گرفتن اجتماع، تضعیف بحث عمومی، و تنزل اجتماعی شود.

روانشناسان بیان می کنند که خودسانسوری حداقل بر اساس سه عنصر بنا شده است:

اول از همه، انسان بطور طبیعی تمایل به برقراری ارتباط، افشا و به اشتراک گذاری اطلاعات دارد. اعضای جوامع دارای مشوق های روانشناختی برای به اشتراک گذاری اطلاعات دارند. اما موانع طبیعی مشخصی برای خودسانسوری وجود دارد.

دوم، افراد به عنوان اعضای گروه، دربارۀ گروه شان نگرانی هایی دارند. به این معنی که آنها تلاش می کنند تا تصویر مثبتی از گروه شان ارائه دهند و از اطلاعاتی که تاثیر منفی در وجهه گروه شان دارد جلوگیری می کنند.

و نهایتا سوم اینکه، ارائه اطلاعات آشکار نشده در صورت آشکار شدن ممکن است به فرد آسیب برساند. بخصوص اطلاعاتی که ناقص قوانین، ارزش ها و فرهنگ باشد.

تقویت این بحران می تواند از شخصی به شخص دیگر متغیر باشد. همچنین می تواند وابسته به نوع اطلاعات، محیط، و عوامل دیگر باشد. با این وجود، هر کسی درگیر خودسانسوری می شود همیشه یک چالش درونی را تجربه می کند.

مقالۀ مرتبط: چهار نوع سبک ارتباطی؛ کدام بهترین است؟