اگرچه در زمینۀ عصب شناسی آموزشی چیزهای بسیار زیادی وجود دارد که هنوز کشف نشده است، اما پیشرفت های زیادی نیز بوده است.
در مقالۀ قبل، در تعریف علوم عصب شناسی آموزشی (Educational neuroscience) بیان کردیم که این علم یک زمینۀ علمی در حال ظهور است که دربرگیرنده علوم مختلفی همچون عصب شناسی شناختی، عصب شناسی شناختی رشدی، روانشناسی تربیتی، تکنولوژی آموزشی، نظریه آموزش و دیگر حوزه های مرتبط به منظور کشف تعامل میان فرایندهای زیستی و آموزش است.
و همچنین به این اشاره کردیم که این حوزه بطور مناسبی در کلاس های درس و محیط های آموزشی وارد نشده است. در این مقاله می خواهیم به چگونگی کاربرد این علم در کلاس درس اشاره کنیم.
اگرچه در زمینۀ عصب شناسی آموزشی چیزهای بسیار زیادی وجود دارد که هنوز کشف نشده است، اما پیشرفت های زیادی نیز بوده است.
سیاست های آموزشی در کشورهای توسعه یافته و بعضا در حال توسعه در حال تغییر است. همچنین شاهد تغییراتی در الگوهای آموزش ویژه و یا آموزش افراد با نیازهای خاص هستیم.
در ادامه به موارد اشاره می کنیم که عصب شناسی آموزشی چگونه می تواند به محیط های درسی و آموزشی کمک کند:
شناسایی بهتر نیازهای انفرادی
مهم است که بتوانیم کودکانی که دارای ناتوانی در یادگیری ، نارساخوانی یا توانایی های ذهنی بسیار بالایی هستند را از ابتدا شناسایی کنیم. به این ترتیب ، شما می توانید یک استراتژی یادگیری شخصی برای آنها تدوین کرده و به آنها کمک کنید تا بر اساس توانایی های خودشان بهترین یادگیری را داشته باشند.
محیط های آموزشی مثبت و برانگیزاننده
کودکان برای یادگیری نیاز به محیط های مثبت و تحریک کننده دارند. این بدان معناست که معلمان باید بدانند چگونه محتوا و محیط آموزشی را متناسب با سطح شناختی دانش آموزان تهیه و ارائه دهند تا آنها را از لحاظ ذهنی به چالش بکشند و همه دانش آموزان را به استانداردهای تحصیلی بالا هدایت کنند.
یادگیری گروهی
کودکان وقتی در گروه های کوچک کار می کنند ، در بخاطر سپاری اطلاعات راحت تر هستند. گروه ها، یادگیری را برای آنها پویاتر می کنند و باعث می شوند تمام اطلاعات جدید اهمیت بیشتری پیدا کنند. به علاوه، این یک راه عالی برای تشویق همکاری و احترام به همکلاسی ها است.
به کودکان دربارۀ عصب شناسی آموزشی بگویید
کودکان نیز باید بدانند چگونه یاد می گیرند. دانشمندان علوم اعصاب می گویند یادگیری درباره عملکردها اجرایی برای کودکان بسیار مفید است. به این معنی که، به آنها دربارۀ موضوعاتی همچون چگونگی عملکرد توجه و تغییرات ذهنی هنگام خشم، غم، خستگی و غیره را آموزش دهید.
همچنین یادگیری چگونگی مدیریت هیجانات شان بسیار حیاتی است، بخاطر اینکه خود کنترلی آنها را پرورش داده و به آنها کمک می کند تا ارتباط بهتری با تکالیف مدرسه شان داشته باشند.
مربی گری شناختی و آموزش شخصی سازی شده
این یکی از پیچیده ترین قسمت های عصب شناسی آموزشی است و باید معلمان برای این مهارت آموزش داده شوند. معلمان باید قادر باشند به دانش آموزان بگویند که کدام مسیر یادگیری برای هر کدام شان مناسب تر است.
شما به عنوان معلم همچنین باید دربارۀ چگونگی توجه، نگه داری اطلاعات، حل مسئله، انگیزش، و خلاقیت دانش آموزان بدانید. این تنها روشی است که شما را قادر می سازد تا از راهبردهای موثری برای هر دانش آموز جهت به شکوفا ساختن توانایی هایش استفاده کنید.
تغییر ساعت های مدرسه
طبق عصب شناسی آموزشی، باید ساعت مدرسه را تغییر دهیم. برخی از مطالعات نشان داده اند که بهتر است کودکان در طول سال به مدرسه بروند، با تعطیلات کوتاه تر در تابستان اما با استراحت های مکرر (به عنوان مثال ، تعطیلات یک هفته ای برای هر سه هفته).
همچنین عصب شناسی آموزشی می گوید ما باید ساعت دوره های تحصیلی متوسطه و راهنمایی را تغییر داده و تغریبا 10:30 یا 11 شروع شود. این بخاطر این است که مغز نوجوانان به تعداد ساعت های بیشتری از خواب نیاز دارد و مغزشان در اوایل صبح چندان فعال نیست.
از آنجا که ما در مورد مغز و فرآیندهای یادگیری خود بیشتر می آموزیم، باید اطمینان حاصل کنیم که این اکتشافات راه خود را به کلاسهای درس باز می کنند. ما به راحتی نمی توانیم در گذشته با تمام تکنیک ها و استراتژی های منسوخ که فقط منجر به دانش آموزان ناامید، بی انگیزه و والدین نگران می شوند، بمانیم.
ما باید جسور و مبتکر باشیم و به گونه ای آموزش دهیم که با رشد مغزی در کودکان همسو باشد. این تنها راهی است که ما به کودکان کمک می کنیم تا به پتانسیل واقعی خود برسند و اینکه دانش آموزان ما واقعاً روی یادگیری خود حساب باز کنند.